De kasten zijn over, dankzij Selinde, Hedwig en Peter die hebben gewerkt als paarden. En toen was er de goede fee zomaar ineens als geroepen. Met koffie, thee, sap, broodjes, lekkers, goed humeur, helpende hand. Een heeeeeeerlijke lunch. Ik zal niet gauw meer vergeten hoe gaaf het was dat Dorothee met zo’n lunch aan kwam zetten onverwacht. Door de bezigheden zijn er helaas bijna geen foto’s.

En Emiel van Mutual Aid, waar we bij de ruimte intrekken, heeft intussen een begin gemaakt met het opbouwen van de kasten.

Annejet Fransen van Diaconieinstad heeft met Pasen een artikel over Doedertoe gepubliceerd.

Doedertoe: Vrolijkheid voor iedereen

‘Iedereen is welkom’, dat hoor je wel vaker. Maar bij Doedertoe menen ze het. Marita Reijtenbagh zorgt samen met 27 vrijwilligers al bijna tien jaar voor een warme, vrolijke bubbel midden in de stad. Nu moet Doedertoe verhuizen, maar Marita heeft alweer nieuwe dromen.

Stel je heel veel kleuren voor. En nou keer twee. Dat is het pand van Doedertoe. In elke kast staat iets anders: wol, kralen, stoffen bloemen, papier… alle materialen die je maar kunt bedenken. Hier mag je knutselen, meubels versieren of een sieraad maken. Waar je maar gelukkig van wordt. Het kost niets en tegelijkertijd een heleboel: je betaalt met een goede daad.

“Zoals iemand voor laten gaan bij de kassa,” legt Marita uit. “Of vuil oprapen van straat.” Een klein gebaar kan iemands dag helemaal goed maken. “We willen dat iedereen met warmte en blijdschap het pand verlaat en dat ook doorgeeft. Dan ga je in je kracht staan: wat heb ik te bieden? Want ieder mens heeft wat te bieden.”

“De positiviteit heeft een sneeuwbaleffect”

Zelf weet Marita dat het soms moeilijk is dat te voelen. “Veel vrijwilligers en ik zijn ook de doelgroep. Zelf had ik ook mijn issues. Zonder mijn coach was me dit niet gelukt. Zij heeft Doedertoe zelfs bedacht. Maar ook mét issues kun je veel doen. Als ik het nog eens zou doen, zou ik het met meer vertrouwen willen doen, want ik was doodzenuwachtig in het begin. Ik deed héél goed mijn best. Dat had zijn goede kanten, maar ik had het liever met minder angst gedaan. Uiteindelijk bleek het altijd goed te komen.”

In het pand aan de Rabenhauptstraat zitten al een paar vrijwilligers en langzaam druppelen er bezoekers binnen. “Gisteren waren er heel veel mensen,” verzekert Marita. De bezoekers zijn vaak vrouwen die weinig te besteden hebben. Juist voor hen kan een vrolijk uitje veel opluchting geven en zelfs het zelfvertrouwen om andere dingen te ondernemen. “De positiviteit heeft een sneeuwbaleffect.”

Bijna alle knutselmaterialen zijn gerecycled en Doedertoe geeft ook veel door. Dat hoopt Marita uit te breiden als Doedertoe is verhuisd naar Backbone050 in Vinkhuizen, de nieuwe locatie die bijna rond is. Daar is meer ruimte voor een werkplaats. “Dan zouden we meubels kunnen maken en schilderen. Ik kwam tijdens een maaltijd van Diaconie in Stad in gesprek met Jessie van Kansrijk Groningen. Zij vertelde dat ze bij mensen thuis kwam die geen vloerbedekking hadden. ‘Ga zitten,’ zeiden ze, maar er was nergens een stoel. Hoe mooi zou het zijn om bijvoorbeeld een babykamer voor iemand te pimpen? Samen met Kansrijk en andere partners. Dat is het droombeeld.”

Doedertoe lijkt wel een klein eilandje waar geld ondergeschikt is aan mensen. Marita weet nog meer plekken in Groningen op te noemen die zo werken: “In Backbone zit een fietsenmaker die fietsen repareert en weggeeft. Daar betalen mensen ook met een goede daad. Je hebt daar ook Gea’s Weggeefwinkel en het Free Café, waar ze afgeschreven eten verzamelen en op zondag een gratis maaltijd aanbieden. Tuinindestad is ook een mooie plek, daar kun je op donderdagavond eten.”

“Mensen beginnen tijdens het werk spontaan te zingen”

Marita hoopt dat mensen Doedertoe ook op de nieuwe locatie weten te vinden. Ze houdt enorm van het project en zou dit het liefst fulltime doen. “Maar ja, ik moet elke middag post bezorgen. Ik moet wel wat verdienen.” Doedertoe heeft haar al heel wat mooie herinneringen gegeven. “In 2016 werden we als één van zes projecten genomineerd voor Movisie, wat blijkbaar best iets groots is – heel eervol! We zijn toen met alle vrijwilligers naar Utrecht geweest als een bedrijfsuitje. Op het intermenselijke niveau gebeuren er ook veel mooie dingen. Iemand heeft ergens heel lang aan gewerkt en geeft het resultaat dan weg. Mensen beginnen tijdens het werk spontaan te zingen. Natuurlijk gebeurt er ook wel eens iets vervelends, maar niet vaak.”

Ze herinnert zich een vrijwilliger uit de beginperiode, die heel ‘anti-buitenlander’ was opgevoed. “Zij kwam hier toen werken met een groep vluchtelingen. Daarna kwam ze bij me en zei: ‘Ik schaam me!’ Ze had ervaren dat de vluchtelingen heel gewone mensen waren. De vrijwilligers ervaren dit echt als een verrijking.”